وای هوناز این آهنگ وبلاگت آدم رو دیوونه می کنه. گریه ام گرفته. دلم هم نمی آد صفحه رو ببندم. چقدر نوارنده ی این آهنگ عاشق بوده. و دلتنگ. و دلتنگ. و دلتنگ.
عزیز دلم...آره هم عاشق بوده هم دلتنگ...منم همین فکرو میکنم. اگه دوست داشتی لینک آهنگ توی ستون سمت چپ هست عزیزم بردارش. مرسی که اومدی
هوناز خانم رفعتی و الله داد هم از دانشکده رفتند
یاد همه دلسوزی هایشان به خیر
نازلی اون دانشکده دیگه لیاقت شماها رو نداره...کم کم همتون باید برید
:) دلنشین بود!
وای هوناز این آهنگ وبلاگت آدم رو دیوونه می کنه. گریه ام گرفته. دلم هم نمی آد صفحه رو ببندم. چقدر نوارنده ی این آهنگ عاشق بوده. و دلتنگ. و دلتنگ. و دلتنگ.
عزیز دلم...آره هم عاشق بوده هم دلتنگ...منم همین فکرو میکنم.
اگه دوست داشتی لینک آهنگ توی ستون سمت چپ هست عزیزم بردارش. مرسی که اومدی
سلام. چه عجب!
سلام از ماست :) عجب از شما!!! مگه میشه آدم اقیانوس داشته باشه و ننویسه علی آقا؟
زیبا و آهنگین بود...
اما با(به هر آنچه واهی...)دلم گرفت....
موجهایت هم واژه ی بی نظیر و به جایی بود...
نگران نباش ... توهم هم یه بخشی از زندگیه
در ریگزارهای سوزان و هموار و پست
می دانی که می گویند گسترده است
اقیانوسی به عمق یک سراب؟
آنچه به ژرفای تمام دریاهای جهان
اعتبار می دهد،
ساحلی است که دریا را معنی می کند.
چه جزیره ای باشی،
که در بر بگیرمت،
چه سرزمینی پهناور،
که موج هایم
بر ساحلت بشکنند...
می خواهم
با تمام ماهی ها،جلبک ها و خرچنگ هایم
تو را ببینم.
اقیانوسم، جواب تو مثل همیشه توی وبلاگم... گرچه من هر چی بنویسم در خور این نوشته نیست.راستی موجای اقیانوس کوش که اون بالا میکشیدی؟